Η Άρνηση στην οικογένεια του εξαρτημένου

Η οικογένεια του τοξικομανούς .
Η παθολογία που υποβόσκει όταν η εξάρτηση κάνει την εμφάνιση της στο σύστημα της οικογένειας είναι τόσο απρόβλεπτη και επηρεάζει τόσο πολύ τις αντιδράσεις της οικογένειας που αποτελεί ένα σπουδαίο πεδίο παρατήρησης που δε το χωράει ο νους ενός θεραπευτή -συμβούλου τοξικοεξάρτησης.

Ο τρόπος που προσέρχεται στη κάθε δομή και εκφράζει το αίτημα μέχρι και να δεσμευτεί με μια στάση ζωής απέναντι στον τρόπο που θα υιοθετήσει απέναντι στον εξαρτημένο είναι αυτό που δείχνει πολλές φορές την εξέλιξη της κατάστασης. Τα στοιχεία είναι αρκετά,πως ένας εξαρτημένος καταφέρνει και διατηρεί την εξάρτησή του για χρόνια,ποιες είναι οι διάφορες απόψεις ανάμεσα στους δύο γονείς και δεν υπάρχει μια κοινή στάση ,γιατί τους φταίει η μια η τάδε δομή ,οι φίλοι του ,η τάδε συνθήκη η δείνα και ουσιαστικά δεν κάνουν το ουσιαστικότερο να συγκρουστούν επί της ουσίας με την συνθήκη της εξάρτησης η οποία επιτάση να ξαναγίνουν γονείς και να διαπαιδαγωγήσουν ξανά η να κάνουν αυτό που αμέλησαν να κάνουν.

Όπως κάθε νόσος η πρόβλημα στη ζωή αυτό που κάνει είναι να μας φέρνει σε επαφή ότι χρειάζονται αλλαγές σε μας τους ίδιους αλλα και στους άλλους ,είναι η στιγμή λοιπόν που ο καθένας θα πρέπει να πάρει την ευθύνη του. Αυτό είναι το σημείο που τα μέλη του συστήματος θα δείξουν την θέληση για αυτογνωσία και προσωπική ανάπτυξη ώστε να γίνουν οι αλλαγές που βασικά προυποθέτουν ξεβόλεμα απώλειες και οδυνηρές αποφάσεις ,αυτό όμως δεν πρέπει να κάνει και εξαρτημένος; αυτό δε του ζητήται ; Να απολέσει την ευφορία που του προκαλεί η ουσία ,να γίνει επανενταγμένος πολίτης ,αυτόνομος ενήλικος,να διαχειριστεί της προκλήσεις της ζωής να αντιμετωπίσει τους φόβους του να δεί και να διορθώσει τα ελλατωματικά κομμάτια του εαυτού του και ο κατάλογος είναι μακρύς και για αυτό το σύστημα θα πρέπει να ασχοληθεί ώστε να αποδεχτεί πόσο έχει προετοιμάσει το άτομο για το απαιτητικό παιχνίδι της ζωής άλλα και τόσο όμορφο παράλληλα.

Ο λαός λέει ότι ότι δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια ,αυτό κάνει και η οικογένεια και ο ίδιος ο χρήστης ,απέναντι σε αυτές τις υπαρξιακές ανάγκες και τελικά άρνήται την αλλαγή το ρίσκο προβάλει τις ευθύνες αλλού μέχρι η λύση να έρθει σαν από μηχανής Θεός. Στο μεταξύ ο καιρός περνά η εξάρτηση εξελίσσεται το σύστημα βρίζεται μεταξύ του συγκρούεται μη δημιουργικά ο εξαρτημένος κολλάει αρρώστειες αναγκάζει το σύστημα σε εκπτώσεις,να αποδομήται ο ιστός της οικογένειας να παραμελήται η σχέση του ζευγαριού των γονέων να παραμελούνται τα υπόλοιπα μέλη του συστήματος και δυστυχώς να περιμένουν όλοι να τους κάνει καλά μια δομή ένας θεραπευτής χωρίς αυτοί να κάνουν αυτά που πρέπει. Εδώ θέλω να τονίσω ότι έχουμε μία σοβαρή παλινδρόμιση του συστήματος στην παιδικότητα που σαν αποτέλεσμα το σύστημα να θυμώνει με όποιον εμπλέκεται και δε του ικανοποιεί την ανάγκη η του γνωστοποιεί τις αλήθειες και τις αλλαγές που χρειάζονται να κάνει δηλαδή στο τέλος ταυτίζεται με τον χρήστη τον θύτη του σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης με έναν τρόπο.

Δυστυχώς ο πόνος θα περισέψει και οι συνέπειες θα είναι πολλές αλλά καμμιά φορά αυτό είναι ο καταλύτης για κάποια επερχόμενη αλλαγή αν ο χρήστης δεν πεθάνει η υποστεί κάποια σοβαρή και ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία του. Η οικογένεια θα πρέπει να καταλάβει ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό κρατά τη λύση του προβλήματος,διότι ο χρήστης δεν μπορεί να έχει λογική είναι βολεμένος είναι στην εμμονή και τον καταναγκασμό αλλά αν και το σύστημα είναι ανώριμο και ανήλικο τότε αρχίζει και παίζει το παιχνίδι του θυμού απέναντι στις δομές στους θεραπευτές στο κράτος για έναν άπλό λόγο...διότι έχει προσδοκίες και όποιος προσδοκά απογοητεύεται και θυμώνει.

Εκεί έγκειται και η παλινδρόμηση και το ίδιο κάνει και ο χρήστης θυμώνει όταν του ζητήται να μεγαλώσει είτε να ξεβολευτεί είτε να αφήσει τα παιχνιδάκια του. Εδώ είναι που χρειάεται να γίνει η ουσιαστική σύγκρουση το μεγάλωμα όλων γιατί αυτό απαιτεί η ανάρρωση απο την εξάρτηση ουσιαστικό μεγάλωμα για όλο το σύστημα και όχι μόνο του ταυτοποιημένου ασθενούς διότι ασθενής είναι όλο το σύστημα.Τελικά τίποτα δεν τόσο άσχημο όσο φαίνεται αν το δούμε σαν την ευκαιρία μας να αναπτυχθούμε και μεγαλώσουμε...
Άκης Κούβελας